Το πάρκο Jungang και το πάρκο της δημοκρατίας

Σε όποιο σημείο της πόλης και να πήγαινα στο Μπουσάν, όταν σήκωνα το βλέμμα μου ψηλά προς τον ουρανό έβλεπα σε ένα βουνό ένα τεράστιο μνημείο να ξεχωρίζει. Μου τράβηξε τόσο πολύ το ενδιαφέρον που άρχισα να ψάχνω τι είναι αυτό το μνημείο και πως μπορώ να πάω να το δω. Χθες κατάφερα επιτέλους να το επισκεφθώ.

Πρόκειται για το πάρκο Jungang και για τον πύργο Chunghon όπως έμαθα στη πορεία. Βρίσκεται στο βουνό Daecheong, 200 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, και η θεά που έχεις από εκεί είναι καταπληκτική. Στη μέση του πάρκου και αφού ανεβείς κάτι εντυπωσιακά πέτρινα σκαλοπάτια βρίσκεται ο 70 μέτρων ύψους πύργος Chunghon μαζί με ένα άγαλμα που αναπαριστά Κορεάτες από διάφορα σώματα ασφαλείας. Στη βάση του πύργου συναντάμε ένα κλειστό κτίσμα στο οποίο μέσα βρίσκονται τα ονόματα όλων των στρατιωτών που έδωσαν την ζωή τους για την απελευθέρωση της Κορέας στο Κορεάτικο Πόλεμο καθώς όλο το πάρκο αλλά και ο πύργος αυτός είναι αφιερωμένοι στην μνήμη τους.

Ακριβώς απέναντι από το πάρκο Jungang βρίσκεται το πάρκο της δημοκρατίας το οποίο αποτελεί χώρο ξεκούρασης και χαλάρωσης των κατοίκων. Εκεί συναντάμε όλες τις ηλικίες, παιδιά τρέχουν, ηλικιωμένοι παίζουν Κορεατικό σκάκι (Janggi), γυναίκες κάθονται και απολαμβάνουν τον ήλιο. Στο κυρίως κτίριο του πάρκου της δημοκρατίας, του οποίου το βασικό του κομμάτι είναι μια τεράστια μεταλλική δάδα φωτιάς και μια σπειρωτή σκάλα γύρω της, φιλοξενούνται κατά καιρούς πολλές εκθέσεις και παραστάσεις.

Κατά την διάρκεια του πολέμου στις πλαγιές του βουνού βρήκαν καταφύγιο πολλοί πρόσφυγες και πριν διαμορφωθεί στη σημερινή του μορφή έμοιαζε πιο πολύ με παραγκούπολη. Φεύγοντας από τα δύο πάρκα και ακολουθώντας το μονοπάτι κατεβαίνεις από το βουνό περνώντας ανάμεσα σε δέντρα, υπαίθρια όργανα γυμναστικής και γήπεδα. Όταν αρχίσουν να φαίνονται πλέον τα πρώτα σπίτια βλέπεις μια σειρά από ατελείωτα σκαλοπάτια μέχρι το κέντρο της πόλης. Χάρηκα πολύ που τα κατέβηκα αυτά τα σκαλοπάτια, δεν μπορούσα ούτε να φανταστώ πως είναι να τα ανεβαίνεις…

Μέσα σε όλα τα ωραία πράγματα που είδα στη βόλτα μου στο βουνό Daecheong μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η ταμπέλα που υπήρχε στην είσοδο του πάρκου Jungang. Ζητούσε από τους επισκέπτες να μην κάνουν ασκήσεις γυμναστικής, τρέξιμο και βόλτα τα ζώα τους μέσα σε αυτό, αλλά πάνω απ’ όλα να φερθούν στον χώρο με απόλυτο σεβασμό εις μνήμην των ανθρώπων αυτών που έχασαν την ζωή τους για να είναι σήμερα η Νότια Κορέα ελεύθερη. Σκέφτηκα πόσο σωστό είναι αυτό και πόσες φορές θα ήθελα να ίσχυε σε πολλούς Ελληνικούς χώρους- μνημεία το ίδιο πράγμα.

Φυσικά ο σεβασμός στην ιστορία ενός τόπου δεν επιβάλλεται, πρέπει ο καθένας μας να έχει την παιδεία να τον εφαρμόζει από μόνος του, παρόλα αυτά δεν είναι κακό που και που να υπενθυμίζεται για όλους τους υπόλοιπους…

Korean Jindo Dog

Ένα ζωάκι και ειδικά ένα σκυλάκι πάντα μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση… Σήμερα το χαμόγελο μου προκάλεσε ένα πανέμορφο κάτασπρο σκυλάκι ανάμεσα σε ένα βουνό από ανοιγμένα όστρακα.

Η συγκεκριμένη ράτσα σκύλου (Korean Jindo Dog) προέρχεται από την Κορέα και είναι ο παραδοσιακός τους σκύλος. Μοιάζει με λυκόσκυλο, αλλά σε πολύ μικρότερες διαστάσεις (μετρίου μεγέθους σκύλος). Θεωρείται κυνηγόσκυλο (κυρίως για ελάφια και αγριογούρουνα), και ενώ ποικίλει σε αποχρώσεις τις περισσότερες φορές συναντάται σε χρώμα άσπρο. Είναι γνωστό για την αφοσίωση στο αφεντικού του και για την ευγενική του φύση. Κυρίως κατοικεί σε εξωτερικούς χώρους αφού χρειάζεται χώρο για να τρέξει και να παίξει. Είναι τρομερά έξυπνος σκύλος και χρειάζεται συνέχεια να έρχεται σε επαφή με ανθρώπους. Είναι πολύ καλός φύλακας, κάτι που είχα υποθέσει και εγώ καθώς τον συναντάω συχνά σε περιοχές που χρειάζονται φύλαξη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω την συγκεκριμένη ράτσα σκύλου στην Κορέα. Τα περισσότερα σπίτια έχουν ένα στην αυλή τους. Σήμερα όμως με εντυπωσίασε όλη η εικόνα του καθώς βρισκόταν κυριολεκτικά σε ένα βουνό από όστρακα, αφού η περιοχή φημίζεται για αυτά, με αποτέλεσμα οι παραλίες της να μην έχουν άμμο παρά θρύμματα κελυφών. Επίσης το σπιτάκι του σκύλου ήταν αντίγραφο Κορεάτικου παραδοσιακού σπιτιού αφού ακολουθούσε τις ίδιες γραμμές στέγης, κάτι που βρήκα πολύ πρωτότυπο.

Μ’ άρεσε πολύ που οι Κορεάτες έχουν στα σπίτια τους και τον παραδοσιακό τους σκύλο και δεν έχουν παρασυρθεί μόνο από τις «διάσημες» παγκοσμίως ράτσες… Πόσοι από εμάς ξέρουμε ότι υπάρχει και παραδοσιακός Ελληνικός σκύλος (Αλωπεκίς) και πόσοι έχουν για συντροφιά τους έναν?

Το κακό της σημερινής μέρας ήταν ότι μου έλειψε το δικό μου σκυλάκι…

Ιαπωνία (Μέρος Β)

Η Ελληνική μυθολογία πάντα με εντυπωσίαζε. Έψαχνα βιβλία και πληροφορίες για τους θεούς και τους ημίθεους, στη βιβλιοθήκη του Κοραή κυρίως, θέλοντας να μάθω και τη παραμικρή λεπτομέρεια. Ίσως το πάθος μου αυτό να οφειλόταν και στο όνομα μου, το οποίο και προέρχεται από την ελληνική μυθολογία και πάντα είχα την χαρά ότι πίσω από αυτό κρύβεται μία ιστορία.

Τελευταία όμως εξαιτίας του ταξιδιού μου στην Ιαπωνία διαπίστωσα ότι και εκείνοι έχουν την δικιά τους μυθολογία και άρχισα να ψάχνω πληροφορίες. Κίνητρο στην αναζήτηση αυτή δόθηκε από την επίσκεψη μου στον ιερό χώρο αφιερωμένο στον θεό του πολέμου Hachiman. Ο χώρος αυτός ήταν καταπληκτικός, εξαιτίας των κτισμάτων του και των γλυπτών του (με ιδιαίτερη αδυναμία στο μικρό δράκο) αλλά και λόγω της ανεξήγητης ενέργειας που ένιωθες όταν βρισκόσουν εκεί.

Έτσι άρχισα την αναζήτηση πληροφοριών στο ίντερνετ, και καθώς ποτέ δεν είχα καλή επαφή με την ιστορία και σίγουρα δεν είμαι παντογνώστης όσα βρήκα και διάβασα δεν είναι ούτε ένα μικρό δείγμα από όλα όσα περιέχει η Ιαπωνική μυθολογία. Θα αναφέρω κάποια από αυτά καθώς θεωρώ ότι αν πίσω από κάθε φωτογραφία, τοποθεσία και κτίσμα δεν υπάρχει μια μικρή ιστορία δεν έχει το ίδιο ενδιαφέρον, αφού δεν θα μπορεί να ζωντανέψει η εικόνα στο μυαλό.

Ο χώρος λατρείας του Hachiman είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους ιερούς χώρους στην Ιαπωνία, μαζί με αυτούς που είναι αφιερωμένοι στο θεό Inari. Ο Hachiman στην Ιαπωνία είναι ο θεός της τοξοβολίας και του πολέμου και συνδυάζει την μυθολογία και τον Βουδισμό ταυτόχρονα. Παρόλο που κυρίως αναφέρεται ως θεός του πολέμου στην πραγματικότητα είναι ο φύλακας θεός που προστατεύει τους πολεμιστές. Ταυτόχρονα θεωρείται προστάτης της Ιαπωνίας, των κατοίκων της αλλά και των αγροτών και των ψαράδων (από την αρχαιότητα πίστευαν ότι θα βοηθούσε στη σοδιά). Σύμβολο του Hachiman είναι το περιστέρι. Το όνομα του συνδέθηκε και με τους Σαμουράι με αποτέλεσμα να γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ιαπωνία και να υπολογίζονται 25000 αντίστοιχοι χώροι λατρείας σε όλη τη χώρα.

Όσον αφορά την αρχιτεκτονική των χώρων αυτών, ακολουθούν τα βασικά στοιχεία των βουδιστικών ναών με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η ομοιότητα αυτή είναι αναμενόμενη καθώς πριν διαδοθεί ο βουδισμός στην Ιαπωνία, οι κατασκευές των ναών ήταν προσωρινές και όταν άρχισαν να γίνονται μόνιμες πάτησαν πάνω στους βουδιστικούς ναούς (σε κάποιους από αυτούς τους χώρους λατρείας εμπεριέχονται και βουδιστικοί ναοί). Χαρακτηριστικά στοιχεία είναι οι μεγάλες βεράντες και οι εντυπωσιακές πύλες- είσοδοι. Η σύνθεση τους διαφέρει από ναό σε ναό, τις περισσότερες φορές όμως αποτελούνται από ένα κυρίως κτίριο στο οποίο πραγματοποιούνται οι τελετουργίες αλλά και από την εντυπωσιακή είσοδο με τις πύλες torri που συμβολίζουν την μετάβαση από την αμαρτωλή στην ιερή και ευλαβική ζωή. Η βασική διαφορά των ναών αυτών με τους βουδιστικούς είναι η εμφάνιση πολλών διαδοχικών πυλών στην διαδρομή προς το κυρίως κτίριο.

Ο θεός αυτός μου έφερε στο μυαλό τον θεό Άρη από την ελληνική μυθολογία... Αναρωτήθηκα πόσες ακόμα ομοιότητες μπορούν να βρεθούν ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς με απόσταση τόσων χιλιομέτρων.

Αν και είμαι εντελώς αντίθετη στην ιδέα του πολέμου ο χώρος αυτός με μάγεψε… Σκέφτηκα όμως ότι όλοι κατά βάθος είμαστε πολεμιστές που χρειαζόμαστε προστασία, αφού έχουμε μάθει καθημερινά να «πολεμάμε» για αυτά που θέλουμε… 

Ιαπωνία (Μέρος Α)

Από τότε που άρχισα να διαβάζω ότι μου άρεσε και όχι ό,τι έπρεπε, θαύμαζα τους Ιάπωνες και λάτρευα τον πολιτισμό τους, την αρχιτεκτονική τους, την τέχνη τους και την φιλοσοφία ζωής τους. Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχουν βιβλία με τον τρόπο σχεδιασμού των κήπων τους αλλά και των κτιρίων τους και σε όλο το υπόλοιπο σπίτι αντικείμενα με τη  Hello Kitty, καθώς από μικρή μου άρεσαν τα κινούμενα σχέδια τους και δεν σταμάτησα μεγαλώνοντας.

 Δεν μου είχε δοθεί ποτέ όμως η ευκαιρία να δω με τα μάτια μου τις εικόνες που είχα δει σε φωτογραφίες, ταινίες και βιβλία. Και όπως είναι γνωστό τίποτα δεν συγκρίνεται με την πραγματικότητα, γι’ αυτό και χάρηκα πάρα πολύ όταν διαπίστωσα ότι σε πολύ κοντινή απόσταση από την Κορέα και συγκεκριμένα από το Μπουσάν βρίσκεται ένα νησί από τα πολλά της Ιαπωνίας, το Tsushima Island.

Το νησί αυτό βρίσκεται ανάμεσα, ίσως και λίγο πιο κοντά, στη Κορέα και στο Kyushu, ένα από τα βασικά νησιά της Ιαπωνίας. Το γεγονός ότι βρίσκεται τόσο κοντά στη Κορέα το έκανε να έχει πολύ σημαντικό ρόλο στην αρχαιότητα καθώς λειτουργούσε σαν κέντρο εμπορίου αγαθών αλλά ακόμα και σήμερα αποτελεί ένα από τα μέρη ξεκούρασης των Κορεατών κάτι που ενισχύει σημαντικά τον τουρισμό του. Πρόκειται για ένα βραχώδες νησί με ελάχιστες δυνατότητες καλλιέργειας της γης. Έτσι από παλαιοτέρα η οικονομία του βασίζονταν στην αλιεία, ένας παραπάνω λόγος που το κάνει και τόσο γνωστό στους Κορεάτες.

Με το που φτάνει κάποιος στο νησί το πρώτο που αντικρίζει είναι ένα λιμάνι γεμάτο με ψαρόβαρκες αλλά και μεγάλα αλιευτικά πλοία. Το βλέμμα στην συνέχεια τραβάει η φύση του, το πόσο πράσινο υπάρχει καθώς το 89% ολόκληρης της Tsushima καλύπτεται από δάση. Στο νησί έχουν καταγραφεί σπάνια είδη μεταναστευτικών πουλιών αλλά και μια ράτσα γάτας, της  Tsushima Leopard Cat, η οποία  υπάρχει μόνο σε αυτό το μέρος του κόσμου. Έχει διαστάσεις παρόμοιες με τις οικόσιτες γάτες τρίχωμα σαν αυτό της λεοπάρδαλης  και αποτελεί ένα από τα απειλούμενα είδη προς εξαφάνιση (ο πληθυσμός τους δεν ξεπερνάει τις 100 γάτες).

Το λιμάνι που φτάσαμε βρίσκεται στην πολύ όμορφη, μικρή και παραδοσιακή πόλη Izuhara. Τη πόλη διασχίζουν δυο μεγάλα κανάλια τα οποία τη γεμίζουν με πολλά πέτρινα γεφυράκια. Παρόλο το μικρό της μέγεθος, δεν της λείπει τίποτα, έχει αρκετά μαγαζιά, καθώς και πολλά εστιατόρια και ξενοδοχεία. Τα εστιατόρια είναι κυρίως με θαλασσινά και διαθέτει σε πληθώρα διάφορα είδη μανιταριών, ένα από αυτά και τα Shiitake. Ο βουδιστικός ναός της πόλης καθώς και ο ιερός χώρος αφιερωμένος στον θεό του πολέμου με άφησαν πραγματικά άφωνη (αναλυτικά για αυτούς στη συνέχεια).

Εντύπωση μου έκανε, αν και κατά βάθος το περίμενα με όσα έχω διαβάσει για αυτή τη χώρα, η ηρεμία των ανθρώπων και η ευγένεια τους. Προχωρούσες στον δρόμο και δεν άκουγες απολύτως τίποτα, δεν έβλεπες ούτε ένα παραμικρό σκουπίδι, όλα νοικοκυρεμένα. Μέχρι και οι αγριόπαπιες στο ποταμάκι δεν πτοήθηκαν από την παρουσία μας και συνέχισαν να τρώνε, υποθέτω αυτό θα οφείλεται στο ότι κανείς δεν τις έχει ενοχλήσει ποτέ με οποιοδήποτε τρόπο. Όλα τα σπίτια, με παραδοσιακά Ιαπωνικά στοιχεία, είχαν στην πρόσοψη τους έναν μικρό κήπο ή και ακόμα απλά ένα μπονζάϊ.

Φεύγοντας ένιωθα και εγώ ήρεμη, σαν να μου μετέδωσαν λίγη από την ηρεμία τους….

Τσικνοπέμπτη στη Κορέα

Σίγουρα η φετινή τσικνοπέμπτη ήταν πολύ διαφορετική από κάθε προηγούμενη, πολύ διαφορετική απ’ ότι θα μπορούσα να φανταστώ ένα χρόνο πριν, αλλά συνέχισε για άλλη μια χρονιά να είναι μια γιορτινή μέρα, μια μέρα με πολύ φαγητό και μεγάλη παρέα.

Η μεγάλη παρέα οφείλεται στη μάζωξη όλων των Ελλήνων της περιοχής (περίπου 50 άτομα) με μοναδικό σκοπό να περάσουν καλά και να νιώσουν για λίγο σαν να βρίσκονται στα «σπίτια» τους. Η ελληνική σημαία απαραίτητη να διακοσμεί τον χώρο μόνο και μόνο να υποδηλώνει στους Κορεάτες ότι αυτοί που δεν μοιάζουν με εκείνους και κάνουν τόσο πολύ φασαρία είναι Έλληνες. Τους τρελάναμε με την ανυπομονησία μας, τις φωνές μας και τα δυνατά γέλια μας.

Εντύπωση μου έκανε ο αριθμός των παιδιών… Πολλές οικογένειες έχουν φύγει και ζουν πλέον αρκετά χρόνια εδώ. Περνάνε καλά εδώ ήρεμοι, αλλά πάντα νοσταλγούν την πατρίδα τους, εύχονται να ήταν αλλιώς οι συνθήκες και να μπορούσαν να επέστρεφαν, να μπορούσαν μετά την δουλειά να έπιναν ένα κρασάκι με τους φίλους τους. Ένας άνθρωπος από αυτούς, ο οποίος βρίσκεται στη Κορέα 4,5 χρόνια μου είπε ότι από την Ελλάδα δεν φεύγεις ποτέ από μόνος σου, μόνο όταν η ίδια η χώρα με τον τρόπο της σε διώξει…

Η βραδιά αυτή με έκανε να καταλάβω πόσο εκτιμάς τη γλώσσα σου όταν την ακούς από τόσα άτομα σε έναν ξένο τόπο, αλλά και πόσο προσεχτικά κοιτάς τη σημαία σου όταν τίποτε γύρω σου δεν σου θυμίζει την χώρα σου. Αναρωτήθηκα αν πρέπει να απομακρυνθείς λίγο καμία φορά για να νιώσεις πιο έντονα το που ανήκεις… 

Υ.Γ. Ενα πολύ ωραίο βίντεο  http://vimeo.com/56673130 

Μια ηλιόλουστη μέρα

Μετά από έναν πραγματικά κρύο χειμώνα, μια τόσο ηλιόλουστη μέρα σαν τη σημερινή δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.

Ο ήλιος έχει μαγικές ικανότητες τελικά… Μπορεί να κάνει το πρόσωπο σου να χαμογελά, το μυαλό σου να ταξιδεύει και την καρδία σου να ονειρεύεται... Μπορεί να σε κάνει να χάσεις την αίσθηση του τόπου και του χρόνου…

“Little darling, I feel that ice is slowly melting

Little darling, it seems like years since it’s been clear

Here comes the sun, here comes the sun, and I say it’s all right….”

(The Beatles-Here comes the sun)

Η πλατεία του κινηματογράφου (PIFF Square)

Το Μπουσάν φημίζεται για την πολιτιστική του δραστηριότητα και δικαιολογημένα θεωρείται το κέντρο τέχνης της Νότιας Κορέας. Ένα από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ από αυτά που πραγματοποιούνται στην πόλη αυτή είναι και αυτό του διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου (Pusan International Film Festival) που διοργανώνει κάθε χρόνο τον Οκτώβριο. Το φεστιβάλ αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ κινηματογράφου όλης της Ασίας. Σκοπός του είναι να φέρει πιο κοντά στο κοινό καινούργιες ταινίες, πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες και ηθοποιούς και να προωθήσει καινούργια ταλέντα κυρίως από τις Ασιατικές χώρες.

Αφιερωμένη στις ταινίες είναι και η πλατεία «PIFF Square» στην περιοχή Nampo-dong. Οι περισσότερες κινηματογραφικές αίθουσες της περιοχής βρίσκονται στην πλατεία αυτή, και σε συνδυασμό με τα εμπορικά καταστήματα και τα εστιατόρια που την περιβάλλουν, έχουν σαν αποτέλεσμα να την κάνουν να γεμίζει από νέους καθημερινά. Ο 430 μέτρων δρόμος χωρίζεται στον δρόμο των «αστέρων» και στον δρόμο του φεστιβάλ οπού και από εκεί γίνεται και η έναρξη του κάθε χρόνο.

Τα αποτυπώματα χεριών διάσημων καλλιτεχνών στον χώρο του κινηματογράφου (μια ακόμη παράδοση της έναρξης του φεστιβάλ) αναπόφευκτα σου τραβάνε το βλέμμα καθώς περπατάς στον πεζόδρομο της πλατείας. Από όλο τον κόσμο αποτυπώματα ηθοποιών και σκηνοθετών, ανθρώπων που συνεισφέρουν στην έβδομη τέχνη καθημερινά. Δύο από τα αποτυπώματα αυτά ξεχωρίζουν καθώς ανήκουν σε Έλληνες, στον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά και στον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο.

Όταν είδα τους ελληνικούς χαρακτήρες ανάμεσα σε τόσους άλλους δυο πράγματα μου ήρθαν στο μυαλό… Πόση περηφάνια μπορείς να αισθάνεσαι για την χώρα σου όταν βλέπεις τόσα χιλιόμετρα μακριά την αναγνώριση δύο συμπατριωτών σου ανάμεσα σε τόσα άλλα σημαντικά ονόματα, από τα οποία το 80% κατάγονται από την Ασία; Αλλά και κάτι ακόμα… Μήπως τελικά οι ξένοι λαοί εκτιμούν και αναγνωρίζουν την αξία της χώρα μας και των κατοίκων της περισσότερο από ότι εμείς οι ίδιοι;

«40 βήματα» ιστορίας

Το να βρίσκεσαι ανάμεσα σε τεράστια πολυκαταστήματα και ουρανοξύστες, αν και είναι σίγουρα πολύ εντυπωσιακό δεν είναι και ιδιαίτερα σπάνιο στην Κορέα. Το να περπατάς όμως και να αισθάνεσαι ότι συμμετέχεις σε ένα κομμάτι της ιστορίας τους, σου γεννάει άλλα συναισθήματα. Αυτός είναι και ο σκοπός του δρόμου των «40 βημάτων». Ο δρόμος αυτός κυριολεκτικά αποτελείται από 2 δρόμους συνολικού μήκους 450 μέτρων και μιας σκάλας 40 σκαλοπατιών. Όλη αυτή η γειτονιά κρύβει μια ολόκληρη ιστορία πίσω της.

Το 1950, όταν η Νότια Κορέα δέχτηκε μια αιφνίδια επίθεση από τη Βόρεια Κορέα, η οποία και αποτέλεσε και την αρχή του πολέμου, το Μπουσάν εξαιτίας της δυνατότητας του να φιλοξενήσει μεγάλη μάζα ανθρώπων αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα μεταναστών για εκατοντάδες χιλιάδες Κορεάτες. Η γειτονιά αυτή καθώς και η συγκεκριμένη σκάλα της σηματοδότησαν όλη την εποχή κατά την διάρκεια αλλά και μετά τον πόλεμο. Τα 40 σκαλοπάτια έγιναν σημείο συνάντησης για όλους όσους έχασαν τα ίχνη των οικογενειών τους και ευελπιστούσαν να βρεθούν με τους δικούς τους ξανά, αλλά και για όσους αναζητούσαν τροφή και δουλειά. Πολλές οικογένειες ενώθηκαν μετά από χρόνια σε αυτά τα σκαλοπάτια.

Αυτό το μικρό κομμάτι της τόσο μεγάλης πόλης του Μπουσάν, το οποίο με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε τεράστια σημασία για τόσες πολλές οικογένειες μεταναστών, σήμερα είναι γεμάτο με μπρούτζινα αγάλματα εις μνήμην τους. Διάσπαρτα σε κάθε γωνία, σε παραπέμπουν στις εποχές εκείνες, δείχνοντας καθημερινές στιγμές τους με τις χάρες και τις λύπες τους. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του αγάλματος ενός μουσικού που παίζει με το ακορντεόν του στην σκάλα των 40 σκαλοπατιών, ένα τραγούδι γραμμένο για τα σκαλοπάτια αυτά, με σκοπό την ψυχαγωγία των ανθρώπων που αναζητούν τους αγαπημένους τους, αλλά και το άγαλμα μιας οικογένειας που αποχαιρετά τους φίλους της καθώς φεύγει με το τρένο. Καθημερινά παιχνίδια παιδιών αλλά και αγάλματα αγροτών που ξαποσταίνουν μετά από μια κουραστική μέρα δουλειάς γεμίζουν το πεζοδρόμιο.

Ο δρόμος των 40 βημάτων είναι από τα πιο ωραία μέρη στο Μπουσάν. Σε μεταφέρει σε μία άλλη εποχή, μια εποχή που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδύνατο να την φανταστείς. Καθώς περπατάς αισθάνεσαι τον δρόμο να ζωντανεύει στο μυαλό σου. Σου υπενθυμίζει πόσο σημαντικό είναι για έναν λαό να αντιμετωπίζει το παρόν, είτε αυτό είναι καλό ή κακό, χωρίς όμως ποτέ να ξεχνάει το παρελθόν του και από πού προέρχεται…