Ιαπωνία (Μέρος Α)

Από τότε που άρχισα να διαβάζω ότι μου άρεσε και όχι ό,τι έπρεπε, θαύμαζα τους Ιάπωνες και λάτρευα τον πολιτισμό τους, την αρχιτεκτονική τους, την τέχνη τους και την φιλοσοφία ζωής τους. Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχουν βιβλία με τον τρόπο σχεδιασμού των κήπων τους αλλά και των κτιρίων τους και σε όλο το υπόλοιπο σπίτι αντικείμενα με τη  Hello Kitty, καθώς από μικρή μου άρεσαν τα κινούμενα σχέδια τους και δεν σταμάτησα μεγαλώνοντας.

 Δεν μου είχε δοθεί ποτέ όμως η ευκαιρία να δω με τα μάτια μου τις εικόνες που είχα δει σε φωτογραφίες, ταινίες και βιβλία. Και όπως είναι γνωστό τίποτα δεν συγκρίνεται με την πραγματικότητα, γι’ αυτό και χάρηκα πάρα πολύ όταν διαπίστωσα ότι σε πολύ κοντινή απόσταση από την Κορέα και συγκεκριμένα από το Μπουσάν βρίσκεται ένα νησί από τα πολλά της Ιαπωνίας, το Tsushima Island.

Το νησί αυτό βρίσκεται ανάμεσα, ίσως και λίγο πιο κοντά, στη Κορέα και στο Kyushu, ένα από τα βασικά νησιά της Ιαπωνίας. Το γεγονός ότι βρίσκεται τόσο κοντά στη Κορέα το έκανε να έχει πολύ σημαντικό ρόλο στην αρχαιότητα καθώς λειτουργούσε σαν κέντρο εμπορίου αγαθών αλλά ακόμα και σήμερα αποτελεί ένα από τα μέρη ξεκούρασης των Κορεατών κάτι που ενισχύει σημαντικά τον τουρισμό του. Πρόκειται για ένα βραχώδες νησί με ελάχιστες δυνατότητες καλλιέργειας της γης. Έτσι από παλαιοτέρα η οικονομία του βασίζονταν στην αλιεία, ένας παραπάνω λόγος που το κάνει και τόσο γνωστό στους Κορεάτες.

Με το που φτάνει κάποιος στο νησί το πρώτο που αντικρίζει είναι ένα λιμάνι γεμάτο με ψαρόβαρκες αλλά και μεγάλα αλιευτικά πλοία. Το βλέμμα στην συνέχεια τραβάει η φύση του, το πόσο πράσινο υπάρχει καθώς το 89% ολόκληρης της Tsushima καλύπτεται από δάση. Στο νησί έχουν καταγραφεί σπάνια είδη μεταναστευτικών πουλιών αλλά και μια ράτσα γάτας, της  Tsushima Leopard Cat, η οποία  υπάρχει μόνο σε αυτό το μέρος του κόσμου. Έχει διαστάσεις παρόμοιες με τις οικόσιτες γάτες τρίχωμα σαν αυτό της λεοπάρδαλης  και αποτελεί ένα από τα απειλούμενα είδη προς εξαφάνιση (ο πληθυσμός τους δεν ξεπερνάει τις 100 γάτες).

Το λιμάνι που φτάσαμε βρίσκεται στην πολύ όμορφη, μικρή και παραδοσιακή πόλη Izuhara. Τη πόλη διασχίζουν δυο μεγάλα κανάλια τα οποία τη γεμίζουν με πολλά πέτρινα γεφυράκια. Παρόλο το μικρό της μέγεθος, δεν της λείπει τίποτα, έχει αρκετά μαγαζιά, καθώς και πολλά εστιατόρια και ξενοδοχεία. Τα εστιατόρια είναι κυρίως με θαλασσινά και διαθέτει σε πληθώρα διάφορα είδη μανιταριών, ένα από αυτά και τα Shiitake. Ο βουδιστικός ναός της πόλης καθώς και ο ιερός χώρος αφιερωμένος στον θεό του πολέμου με άφησαν πραγματικά άφωνη (αναλυτικά για αυτούς στη συνέχεια).

Εντύπωση μου έκανε, αν και κατά βάθος το περίμενα με όσα έχω διαβάσει για αυτή τη χώρα, η ηρεμία των ανθρώπων και η ευγένεια τους. Προχωρούσες στον δρόμο και δεν άκουγες απολύτως τίποτα, δεν έβλεπες ούτε ένα παραμικρό σκουπίδι, όλα νοικοκυρεμένα. Μέχρι και οι αγριόπαπιες στο ποταμάκι δεν πτοήθηκαν από την παρουσία μας και συνέχισαν να τρώνε, υποθέτω αυτό θα οφείλεται στο ότι κανείς δεν τις έχει ενοχλήσει ποτέ με οποιοδήποτε τρόπο. Όλα τα σπίτια, με παραδοσιακά Ιαπωνικά στοιχεία, είχαν στην πρόσοψη τους έναν μικρό κήπο ή και ακόμα απλά ένα μπονζάϊ.

Φεύγοντας ένιωθα και εγώ ήρεμη, σαν να μου μετέδωσαν λίγη από την ηρεμία τους….